De Vuurdoop
Mijn eerste keer als vrijwilliger vind ik een beetje spannend. Door een misverstand ben ik ook nog eens een kwartier te laat. De zorgprofessional die ik aflos, laat me binnen. Ze vertelt me hoe het gaat met meneer en laat ook zien hoe ik hem kan begeleiden zonder zijn pijnlijke arm en schouder aan te raken. Dan gaan we bij hem kijken.
Een man in een hoog-laagbed, spaarzame witte haren boven de dekens uit. Hij slaapt. De zorgprofessional vertrekt en ik ben voor het eerst alleen aan het waken. Even wennen hoor.
Meneer wordt wakker en blijkt erg aardig. We praten een tijdje samen. Hij vertelt me van alles over zijn leven, heel boeiend. Dan wordt hij moe en gaat weer slapen. Nee, toch niet. Hij wil zitten op de rand van het bed. Nee, toch weer liggen. Nee, toch maar weer zitten. Een slokje water en weer liggen. Ik voel me een echte beginneling. Komt het door mij dat hij niet lekker ligt? Doe ik iets verkeerd? Kan ik iets anders voor hem doen?
Dan komt er een zorgmedewerker langs met medicatie en meneer zegt: ‘Ik moet naar de wc.’ ‘Goeie timing,’ denk ik en trek me even terug. De verzorgster helpt hem, voert nog wat controles uit en gaat weer.
Meneer moet er even van bijkomen. Hij is onrustig, hij wil weer zitten en dan: ja hoor! ‘Ik moet weer naar de wc!’, zegt hij.
Hellup! Kan ik dat? Ik vraag nog of hij het kan ophouden tot zijn dochter over een uurtje komt, maar besef meteen hoe idioot die vraag is. Hij moet nu, dus moet het nu. Ik help hem zo goed en kwaad als ik kan. Ik heb dit wel eerder gedaan, met mijn eigen geliefde in de laatste fase voordat hij stierf, maar een wildvreemde meneer op de postoel helpen, dat vind ik toch wel heftig!
Het gaat best goed. Ik was natuurlijk vergeten om eerst een papierlaagje in de pot te doen maar ach.
Als het gedaan is, maak ik de pot schoon en als ik terugkom ligt meneer weer heerlijk te slapen.
Ik heb een echte vuurdoop gehad, zo voelt het als ik naar huis fiets. Een paar dagen later hoor ik dat meneer in een delier is geraakt en in een hospice is opgenomen. Ik ga hem dus niet meer terugzien. Jammer.
Marja Havermans